اشعار

کـارِ مـا نیـست از شـمـا گـفـتن            مــا کـجـا وُ خــدا خــدا گـفـتـن

گـفتن از این قبیله کارِ خداست            این عـشیره عـشیرۀ زهـراست

اهـلِ منـبـر به رویِ این مـنـبر            تــکــیــه داده سـُلالــۀ حــیــدر

هرکه از عشق گفت عاشق نیست            راستی این امامِ صادق کیست؟!

او امـامِ زمـیـن وُ اَفـلاک است            فـطرتـش آسمانی وُ پـاک است

مـعـنی فَـضل وُ دانـش وُ تـقـوا            چـشـمـۀ بـنـدگی وُ عـشـقِ خـدا

شـرحی از آیه‌هایِ قـرآن است            وَجهی از جلوه‌هایِ رحمان است

اَبری از نور وُ رحمت وُ برکات            بَـر جـمال وُ جـلالِ او صلوات

خرجِ حق می‌شود نَفَس به نَفَس            دین ما قـالَ صادق است وُ بَس

هر دو عـالم در اخـتیار اوست            وَ احـادیـث ذوالــفــقـارِ اوسـت

سـیـرتش  سِـیْـری از مسلـمانی            نُـطـقِ او حـیـدری وُ طـوفـانی

در کلاسَـش نـشـسته جـبـرائیل            کُـشتـۀ یک نِگـاهـش عِـزرائیل

قــیــمـتِ هـــر کــلامِ ایـن آقـــا            سَـر تَـر از کـُلِّ جَـنّـة الاعـلـی

من که چـیـزی از او نـمی‌دانـم            در حَـریــمَـش سـتــاره بـارانـم

اشک هایم به رویِ گونه نشست            هِق هِقَم بُغضِ صحنِ یار شکست

دستِ من رویِ سیـنـه جـا دارد            دل هـــوایِ مـــدیــنــه را دارد

در حـریـمِ شـمــا غــبـار مـنــم            بـی‌قـــرارِ وصــالِ یــار مــنــم

چون لاله‌ایم و قسمت ما غیر داغ نیست            محویم در سراغ تو از ما سراغ نیست

پـروانۀ بـقـیع تو هـر چـند عـالـم است            اما درآن میان خبـری از چراغ نیست

هرکس که بیش خونجگرت شد گرفت تاج            دل خون‌تر از انار کسی بین باغ نیست

بی‌بـام تو، کـبـوتر تو تـیـره بخـت شد            ورنه پَـری سپـید تر از بال زاغ نیست

سخـت است در هوای غم تو تـنـفـسی            از تـنگـی دلم نـفـسی را فـراغ نـیست

هم چون غـبار زائر قـبرت همه شوند            تقدیر دهر را به جز این ره سراغ نیست

ای مشعـل دانش از تو روشن            ای بـاغ صداقت از تو گـلـشن

قــرآن هـمـیــشــه نــاطـق مــا            تـا حــشــر امــام صــادق مــا

خــطّ تــو تـمــام مـکــتـب مــا            شخـص تو رئـیـس مـذهـب ما

پـیـران طـریـق، طـفـل راهـت            تـا بـلـکـه فـتـد دمـی نـگـاهـت

روی تــو چـراغ اهـل بـیـنـش            قــلـب تــو کــتــاب آفــریـنـش

بـا هـر سـخـنـت کـلـیـم خـیـزد            از هـر نـفـسـت مـسـیـح ریـزد

از دشـمن و دوست دل ربـوده            حـتّـی دشـمـن، تـو را سـتـوده

دریـای کـمـال سـیـنـۀ تـوسـت            خـورشـید در آبـگـیـنـۀ توست

رخـسـار تو مــشـعــل ولایـت            گــفــتــار تــو مــیـــوۀ ولایـت

ای در نـفـس تـو جــان قــرآن            ای در دهــنـت زبـــان قـــرآن

عــلـم تـو فــروغ بــی‌نـهـایـت            از جـود تـو بـحـر یک روایت

دانـشـگــه تــو تـــمــام عــالــم            از روز ازل امـــــام عـــالـــم

ایـمـان، کـشـتـی تـو لـنـگـر او            قــرآن، دریـــا، تـو گــوهــر او

هـــر دو، امــانـت رســولــیــد            مـانـنـد مـحـمّـد و بــتــول ایــد

آئــیــنــۀ ســـرمــدیــد هــر دو            گـویـی دو مـحــمّـدیـد هــر دو

هر کس پی عـلـم می‌زنـد بـال            علم است تو را هـمی به دنبال

ایـمـان ز تـو شـور می‌سـتـانـد            دانـش ز تـو نــور مـی‌سـتـانـد

تـوحــیـد، تــمـامـی مـسـیــرت            یک مـشـعـل آن ابـوبـصـیرت

اسـتـاد بـزرگ چـون تـو بـایـد            در مـکـتـب تـو مـفــضّـل آیــد

حـمران تو یک کـتاب تـوحـید            تـابــنـده چـو آفــتــاب تـوحـیـد

غـیـر تو که پـرورد به دوران            شـاگـرد چـو جـابـربن حـیّـان؟

هــارون تــو در تــنــور آتـش            گـل سـبــز کـنـد ز نــور آتـش

چـــرخ ادبـت ســتــاره بـــارد            در دامــن خــــود زُراره دارد

مـا راست ز تو چـراغ ایـمـان            مــانـنـد مـحـمّـد بـن عـثــمــان

بـوحـمــزه، اَبـان به نـام داری            شمـشـیـری چنان هـشـام داری

پــروردۀ تـو دو صــد مـعــلّــم            مــانـنـد مـحــمّــد بـن مــســلـم

دارنـد ز مـکـتـب تو عــرفـان            عمران و فضیل و فیض و صفوان

در مکـتب توست مـؤمن طاق            عـبـدالله و بُــریــد و اســحــاق

بـودنـد به مـکـتب تو مـأنـوس            طوسیّ و مفـید و ابن طاووس

بــاغ ادب تـو راسـت بــلــبــل            بر شاخه چو شیخ حـرّ عـامـل

دو لالـــه بــه گــلــبــن ولایـت            سیّد رضی است و مـرتضایت

یک شعله زمشعل ات کُلینی است            یک جلوه زمکتبت خمینی است

تـو پـــردۀ جــهــل را دریــدی            عـــلاّمـــۀ حــلّــی آفـــریـــدی

کـــی آورد، ای ولــــیّ دادار؟            چون مجلسی‌ات بحار الانـوار

بگذشته هزار و چند صد سال            تـو پـیـشی و دانشت به دنـبـال

خـورشیـد کـمـال در حـجـازی            در کـلّ عــلــوم پــیــشــتـازی

بـا آن هـمه اقـتـدار و عـلـمـت            حیرت زده شد عدو ز حـلـمت

عـلـم تـو عـلـوم سـرمـدی بـود            خُـلـق تو هـمـه مـحـمّـدی بـود

مـا را چـه نـیـاز بـر سـقـیــفـه            بـر مـالـک و بر ابـو حـنـیـفـه

ما را ره و رسم حـنبلی نیست            جز راه مـحـمـّد و عـلی نیست

تـو وارث عــلـم مـصـطـفـایـی            فــرزنـد عــلــیِّ مــرتـضــایـی

صـادق تـویی، ای امام صادق            نـاطق تـویی ای کـتـاب نـاطق

ایـمـان، تـویی ای قـوام ایـمـان            قـرآن تـویـی ای تـمــام قــرآن

فـریـاد که حـرمـتت شکـسـتـند            با شخص تو طرح کـینه بستند

بــر خـــانــۀ تــو زدنــد آتــش            ایـن بـود جـواب نـشـر دانـش؟

بــردنـد بـه ســوی قـتـلگـاهـت            دادنــد شـکـنـجــه بـیـن راهـت

صـد بـار میـان ره در آن شب            جـانـت ز الــم رسـیـد بـر لـب

منـصور تو را نـمـود تحـقـیـر            بر کُـشـتن تو کـشـید شـمـشـیر

دردا کـه در آن شـب اســارت            کردند به حـضـرتت جـسـارت

بُـردنـد تو را به قـهـر ای وای            کشتـند تو را به زهـر ای وای

بگـسـسـت تـمـام تـار و پـودت            شــد آب ســـراســر وجـــودت

سوگند به اشک و درد و داغت            سـوگـنـد به قـبـر بـی‌چـراغـت

ســوگـنـد بـه عــزّت رفـیـعـت            سـوگـنـد بـه غـربـت بـقـیـعـت

سوگـنـد به چـشـم نـیـمه بـازت            سـوگـنـد بـه آخـریـن نـمــازت

مـائـیـم و چــراغ مـکـتـب تــو            زنده است هـمـیـشه مـذهب تو

(میثم) که حیاتش از دم توست            تا لحـظـۀ مـرگ میـثـم تـوست

منـبـرت کـرسی فـقـه هـمـۀ عـالـم شد            فـاصلـه تا به خـدا با سخـنانت کـم شد

خوار جهل از تو و فیض تو گل مریم شد            هر که پا منبری‌ات شد به خـدا آدم شد

هر که عـلاّمۀ دهر است غلامت بوده

پـیـرو مکـتب عـلـمـی هـشـامـت بوده

زلف صد پنجره را رو به خدا واکردی            با غـلامان خودت کـار مسیحـا کردی

درس تـاریخ شد و حـل مـعـمـا کردی            شیعـه را ناب ترین مکـتب دنیا کردی

پرچـم شیـعه بلـند است به احکـام شما

عـلـم عـالـم شده تـسلـیم به اسـلام شما

یک ورق درس تو توحید مفضل می‌شد            عـشق در مسألۀ جـابـرتان حـل می‌شد

ذرّه پـای تو به خـورشید مبـدّل می‌شد            بی حدیث تو کـلام هـمه مُهـمل می‌شد

با تو قـرآن خـدا کـاغـذ خـامـوش نشد

راه سر منـزل مقـصود فـراموش نشد

تازه شد حرف خداوند به قال الصادق            عـلـمـا شرح نوشتـنـد به قـال الصادق

حـنـفی ها همه گـفـتـند به قال الصادق            راست گویی شده پیوند به قال الصادق

تـا ابـد مرجـع توضیـح مـسـائـل‌هـایی

قـبـلـۀ جـامـع عـلـمـی هـمـۀ دل‌هـایـی

نور در مسجد چشمان تو معـنا گردید            نـار، بر یـار تو بـرداً و سـلامـا گردید

هر که از چـشم تو افـتاد یهـودا گردید            خـانه‌ات مدسۀ حـضرت زهـرا گردید

به موازات عـلـی راه نـشـان می‌دادی

راه را بــا ولــی‌الله نــشــان مــی‌دادی

خـیال می‌کنم امشب که عاشـقـم کردند            بــرای حـرف زدن با تو لایقـم کردنـد

چو موی تو دلم آشفـته نیست زیرا که            «به رحمت سـر زُلف تو واثقم» کردند

روانـه جـانـب خُـم خـانـۀ بـقــیـع شـدم            پـیـالـه نـوش میِ صُبح صادقـم کردند

برای آن که تـبـرّک بجـویم از خـاکت            ســوار مـرکبِ بــادِ مــوافـقـم کــردنـد

مُفضّل آمد و در گوش من مفصّل گفت            اگر که طـالـبِ کـشـفِ حقـایقـم کردند

فـدای مـردم چـشـمـت که با سیـاه دلی            نـگـاهِ خِـیـر، به عُـمـرِ دقـایـقـم کـردند

درون مـدرسۀ فـقـه ناب جـعـفـری‌ات            چـه بی‌نـیـاز از عـلـم خـلایـقـم کـردند

ز فـیضِ تُربت جَـدّ تو و کـلام تو بود            که هـم ردیفِ طـبـیــبانِ حاذقـم کردند

بـیـان نـداشـتـم و مـثــل لال‌هــا بــودم            به لطفِ نقلِ حدیث از تو ناطقم کردند

زبـان نـفهـم‌تـر از من نـبـود، مـمـنونم            که پای حکـمت تو اهل منطـقم کردند

خُداست شاهد من ساقی‌ام تو بودی تو            شبی که مست سبوی”مشارقـم” کردند

خُدا مرا بکشد ای خُـدای خوش خُلقی            که در بــرابــرت آئـیـنـۀ دِقَـم کــردنـد

اگر که مُدّعی شیعگی شدم، تو ببخش            دوباره غــرق در اوهـام سابقـم کردند

به کودکان و زنان احـترام می‌فرمود            به احـتـرام فـقـیـران قـیـام می‌فـرمود

سلام نام هـمه انبـیـاست؛ او می‌گـفت            سپـس اشـاره به دارالـسلام می‌فرمود

کسی که در پی خورشید نیست از ما نیست            سحر می‌آمد و این را مدام می‌فرمود

کجـا حـرام خـدا را حـلال می‌دانست            کجـا حـلال خـدا را حـرام می‌فـرمود

اگر که دست به پهلو گرفته‌ای می‌دید            به اشک و آه و دعا الـتـیام می‌فرمود

خوشا به حال کسانی که راستگویانند            امـام صـادق عـلیه السلام مـی‌فـرمود

دین ما احمدی و مکتب ما حیدری است            گو دلا حیدریم مذهب من جعفری است

حضرت صادقم استاد بُود در همه عمر            شهریاری که به دستش عَلَم سروری است

مـکـتب سـرخ حـسین بن عـلی را نـازم            که عروج نُه امام از دم آن رهبری است

تـربـیـت یـافـتـۀ مـکـتـب عـاشــورایـنـد            اولیایی که به در حاجبشان صد پری است

هـمه از سُلب حـسیـنـند اگـرچه نه امام            لیک صادق همه جا شهرۀ دانشوری است

عِـلم صادق عَـلم کرب وبلا را بگـشود            گفت اعوان حسین، دشمن طغیانگری است

کُـنـیه‌اش عـین حسیـن است، اباعـبـدالله            او حسین دگـری در حـرم دلبـری است

هـمـه را خـوانـد به زیر عَـلـم عـاشورا            گـفـت باکیِّ حـسینی ز جهنم بری است

ای که در موکـب شاه شهـدا سـینه زنی            دم بزن حضرت صادق به دمت مشتری است

عهـد خود با پـسر فـاطـمه تجـدیـد نـمـا            گوهر عشق نگهدار دلت گوهری است

سربلندی چو رَوی زیر علم‌های حسین            چون علمدار ولایت پسر عسکری است

مادر آموخت (کلامی) به تو ذکر مولا            این ولایت اثـر تـربـیـت مـادری اسـت

به منبر می‌رود دریا، به سویش گام بردارید           هـلا! اسلام را از چـشمۀ اسلام بردارید

 مبادا از قـلـم‌ها جا بیـفـتد واژه‌ای اینک           که بر منبر قدح کج کرده ساقی جام بردارید

«سَلونی» را هدر کردند روزی مردمان، امروز           بپرسیدش! از اسرار جهان ابهام بردارید

الا ای شاعران! چشمان او آرایۀ وحی است           برای ما از آن باران کمی الهام بردارید

نسیم صبح صادق می‌وزد از گیسوی صادق           از آن مضمون پیچیده جناس تام بردارید

به فرزندان، به اهل خانه جز ایشان که می‌گوید           غـلام خـسته‌ام خـفـته، قـدم آرام بردارید

اگر فرمان او باشد، نباید پلک برهم زد           به سوی شعله چون هارون مکّی گام بردارید

«رُویَّ عَن امامِ جعفر الصّادق لَه الرّحمَه »           به جز احکام او چشم از همه احکام بردارید

به جای حج به سوی کربلا رفتن خداجویی است           کفـن باید به جای جـامه احـرام بردارید

اگر در گوش نوزادی اذان می‌خواند، می‌فرمود           که با آب فرات و تربت از او کام بردارید

میان شـعـله‌ها آیـات ابـراهـیم می‌سـوزد           میان گـریه، خـتـم سـورۀ انعـام بردارید

کسی که وحـی در آییـنۀ کـلامش بود            حدیث نور به لبها علی الـدوامش بود

نگین چمبر افـلاکیان صداقـت اوست            که صدق پرتوی از چلچراغ نامش بود

نـیـایش سحـر او شمـیـم جـنت داشت            سپیده چشمۀ نوری ز هر سلامش بود

به پاس رویش اندیـشه های ناب بشر            قـیـام عـلـمـی او برترین قـیـامش بود

به راه شر مرو از روی جهل و نادانی            که راه خیر بشر شیوه و مرامش بود

ولی شنـاس نگـشـتـیـم ورنه می دانیم            جواب ما همه در حرکت غلامش بود

چقدر زحمت ما را کشید و وقت وداع            نـمـاز اول وقت آخـرین پـیـامش بـود

چه التـفـات به خـاصان کند خـدا داند            نسیم شعر وفایی ز لطف عـامش بود

ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه          ای عـلــوم همـه بـا کـوه کمـالت پَـر کاه

دو جـهان زندۀ چشم تو به یک نیـم نگاه          تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

شهریـاران؛ سر کـوی تو گدایِ سـرِ راه          شــیـــخ والـای ائــمّــه ولــی امــر الـلّـه

صـدق تابنـده چراغـی بود از مکتب تـو

علـم تا علـم شـود بـوسه زند بـر لب تـو

عرشیان دسته ای از خـاک نشینان توأند          فرشیان از همه سو دست به دامان توأند

علـم ها گوهـری از لعل دُر افشـان توأند          حلم ها ذکر خـوشی بــر لب خندان توأند

بحـرهـا تشــنـۀ یـک قطـرۀ بـاران توأند          سرو قـدّان جهـان ســر به گریبـان توأند

علم از روز ازل سائـل دیرینـۀ تو است

آنچه در سینه خلق است در آیینۀ تو است

لاله ای نیست که از دامن بستان تو نیست          طایری نیست که در باغ ثنا خوان تو نیست

آیه ای نیست که محتاج به برهان تو نیست          گوهری نیست که از بحر خروشان تو نیست

ذرّه ای نیست که از مهر درخشان تو نیست          پدر شیـمی جـز جـابـر حیّـان تــو نیـست

علم تو مشعل و خلق و دو جهان انجمنی

آیـة الکرسـی از کـرسی درست سخنـی

سـرّ سرو علـن از تـو است امام صادق          فیض هر انجمن از تو است امام صادق

حُسن خُلق حَسن از تو است امام صادق          سبزی این چمـن از تو است امام صادق

سیر چرخ کهـن از تو است امام صادق          همگان را سخن از تو اسـت امام صادق

تا که این چار اُم و هفت اَب و نه طاق است

مؤمن طاق تو در عالم هستی طاق است

دهـر دانشگـه و استـاد سـخـن دانـش تـو          کـلّ قـرآن سخن داور و بـرهـانــش تــو

حق به دور تو کند گردش و میزانش تو          مـؤمـن پــاک بــود پـایــۀ ایـمـانــش تــو

درد جان نیـز طبیبـش تو و درمانـش تو          علـم نـور است ولی مـشـعـل تابـانش تو

تا زمان است و به هر مرحله می تازد علم

از تو می گوید و دائم به تو می نازد علم

پیشرو تر بسی از دور زمان مکتب تو است          ثمر خون حسین ابن علی بر لب تو است

راه حق مذهب تو مذهب تو مذهب تو است          آسمان شیفتـۀ زمزمه های شب تو اسـت

نفس سوختگان شعلۀ تاب و تب تو است          نور قرآن ز درخشندگی کوکب تو است

اهـل توحـیـد که این قـدرِ مجـلّـل دارنــد

هر چه دارنـد ز توحـیـد مفضّـل دارنـــد

باغـبانـی و بُـوَد مـلـک جهـان گـلـزارت          گـرم تــا دامـنــۀ حـشــر بُــود بــازارت

گوهـر وحی فـرو ریخـتــه از گـفـتـارت          بـوسـۀ عـلـم بُـوَد بـر لب گَوهــر بـارت

دیـــدن روی خــداونــد بُـــوَد دیـــدارت          ای طبـیبانِ هـمه خـلـقِ جـهـان بـیمـارت

ای خوش آن یار که تو یار و طبیبش باشی

خوشتر آن درد که تنها تو طبیبـش باشی

ای که خوانده است خداوند به قرآن نورت          نــوری و سـینه خوبـان دو عالم طورت

ملک جان خانۀ دل ها همگان معمـورت          انس و جنّ و ملک و حور و پری مأمورت

چه جفاهـا کـه رسیـد از ستم مـنصورت          کرد از خانــه و از شهــر پیمبـر دورت

بــود آگـاه عــدو از مـحـن جـانکــاهــت

برد بـا فرق بـرهـنـه سـوی قربانگاهـت

کثـرت سنّ تو و این هـمه آزار ای وای          آفـتـاب حـق و بـیـداد شـب تـار ای وای

برق شمشیر و رخ حجّت دادار ای وای          دوست در سلسـلۀ دشـمن غـدّار ای وای

خـانـۀ حـجّـت حقّ و شرر نـار ای وای          صدمۀ خار ستم بر گل بی خار ای وای

پـاسـخ آن هـمــه خـوبـی شـرر آذر بـود

بیـت آتـش زده ارثیّــه ای از مـادر بــود

آخر از زهـر جفا رفت وجودت در تاب          جـگــر خـونـجـگـر پارۀ زهـرا شــد آب

ریخت از دیدۀ یاران به عزای تو گلاب          جگر موسی جعفـر شد از این داغ کباب

بعد از آن غربت و مظلومیت و رنج و عذاب          بوتـراب دگـری باز نهـان شـد به تـراب

در عزای تو جهـان صحنۀ محشر گردید

تـــازه در مـاتـم تـو داغ پـیـمـبـر گـردید

ای سـلام هــمـه بــر تـربـت بـی زوّارت          غــم بـسـیـار مـحـبّــان ز غــم بـسیـارت

به چه تقصیـر عدو ایـن همه داد آزارت          وامصـیبت که چه کردند به قلـب زارت

بُــرد سر بـر فلک از خانه شرار نـارت          ریخت اعجاز خلیـل از لب گوهر بارت

شد خموش آتش و بهر تو دل عالم سوخت

بیشتر از همه زین غم جگر میثم سوخت

سیدی مدح تو گویم که تو ممدوح خدائی           ششمین حجت حق نجل رسول دو سرائی

صادق الوعدی و مصداق صداقت همه جائی           مـخـزن عـلـم خـدا مشعل انـوار هـدائی

گـوهـر پـنـج یـم نـور و یـم شـش دُرِ نـابـی

هـمـدم پـنـج رسـل هـمـسـخـن چار کـتـابـی

علم چون سایه به هر عصر به دنبال تو آید           حلم پیش گـل لبخـنـد تو آغـوش گـشـاید

روی نادیده‌ات از چـشـم همه دل برباید           که تواند که تو را غـیر خـدا مدح نماید

مگر از چشمۀ عـرفان دهن خـویش بـشویم

تـا تـوانـم سخـن از جـابـر حـیـان تو گـویـم

دانش خلق بوَد قطره‌ای از بحر کـمالت           حسن غیب ازلی جلوه‌گر از مهر جمالت

عرشیان یکسره زانو زده در پیش جلالت           ملک و جن و بشر را عطش جام وصالت

همـه گـوشـنـد کـه گـیـرنـد تجـلاّ ز کـلامت

همه مشتاق سخن از لب جـانبخـش هشامت

مؤمن طاق تو بر طاق سپهر است ستاره           بوبصیر تو بصیرت به بشر داده هماره

چشم هارون درت لاله برآرد ز شراره           دو درخشان دُرِ ناب تو هشام است و زراره

مـکـتـب دهـر دگـر مـثـل تـو اسـتـاد نـدارد

تـا کـه شـاگـرد هـمـانـنـد ابـوحـمــزه بـیــار

توئی استاد و اساتـیـد جهان آیـنـه‌دارت           بوده شاگرد در ایراد سخن چار هزارت

تا لب خویش گشائی همه بی صبر و قرارت           باغـبانی و نکویان همه گـل‌های بهارت

جلوه‌گـر در فلک، علم سـه خورشید منیرت

«شیخ طوسیِ»تو و «مجلسی»و«خواجه نصیر»ت

«شیخ انصاری»یک شاخه گل از باغ کمالت           زهی از «شیخ مفید» تو و آن بحر زلالت

«کافیِ» «شیخ کلینی» است فروغی ز جلالت           «مرتضی» و «رضی» استاد اصولند و رجالت

«ابن طاوس» تو در مکتب توحید درخـشد

تـا قـیـامت بـه دل و دیـدۀ ما نـور بـبـخـشـد

نهضت کرب و بلا داد بر از علم کلامت           بلکه اعجـاز حسین‌بن‌عـلـی کرد قیامت

جـوشـش خـون امام شهدا داشت پیامت           تا صف حشر ز خون شهدا باد سلامت

تـا ابـد مـشـعـل تـوحـیـد تو خـاموش نگردد

انـقـلاب تـو و جــد تـو فــرامـوش نـگــردد

چه ستم‌ها که ز منصور ستم‌کار کشیدی           جگرت سوخت از آن زخم زبان‌ها که شنیدی

سوختی، دم نزدی، داغ بنی فاطمه دیدی           دل شب، پای پیاده ز پیِ‌ ‌خصم دویـدی

ریخت در خانه تو خصم ستمگر به چه جرمی؟

شعـلـۀ آتـش و بیـت‌اللهِ اکـبـر به چه جرمی؟

گریه‌ها عقده شد ای یوسف زهرا به گلویت           دشمنان شرم نکـردند نکـردند ز رویت

همه دیـدنـد غـبار غـم و اندوه به مویت           قاتـلت تیغ کـشید از ره بـیـداد به سویت

عاقبت دست عدو زهر جفا ریخت به کامت

بـضعـۀ پـاک نـبـی بـر جگـر پـاره سلامت!

دوست دارم که نهم چهره به خاک حرم تو           سوزم و شمع‌صفت اشک‌فشانم ز غم تو

چه شود ای به فدای تو و لطف و کرم تو           که دم مرگ بوَد بر سر چـشـمم قـدم تو

چه شود ای به دل «میثم» دلسوخـته داغت

که بسوزم به سر تربت بی‌شمع و چراغت؟

تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟            از تو نـنـویسم و هر بار پشیمان باشم؟

پاک کردی عرق شرم ز پیشانی مست            پس روا نیست من اینگونه پریشان باشم

کیمیا خـاک کف پای غـلامان شماست            کـیـمـیـایـی بـده تـا جـابـر حـیّـان بـاشم

نمی از چشمۀ توحید مفضّل کافی ست            تا به چشمان تو یک عمر مسلمان باشم

غم حدیثی ست که در چشم تو جریان دارد            بایـد از حـادثـۀ چـشـم تو گـریـان باشم

جای این بیت بـرایت حـرمی می سازم            تـا در آیـیـنـۀ ایـوان تـو حـیـران بـاشـم

حرف آیینه و ایـوان شد و دلـتنگ شدم            کـاش می شد حـرم شـاه خـراسان باشم

« صبح صادق ندمد، تا شب یلدا نرود»            کاش در صبح ظهور آینه گردان باشم

ای عِـلـم تا عِـلـم است دنـبـالت روانه            وی حِلم تا حِلم است از حـلمت نشانه

وی هـر زمـان پـیـرِ اسـاتـیـد زمـانـه            وی در جـلالت چون خـداونـد یگـانه

در خَـلـق و خُـلـق و خـوی تـمثـال محمّد

شــیـــخ الائــمّــه صــادق آل مــحـــمّـــد

دانـش چـراغ روشـنـی از مکـتـب تو            بینش فـروغی جاودان از کـوکـب تو

تـوحـیـد مـشـتـاق صـدای یـا رب تـو            مـرغ سـحـر مـحـو منـاجـات شب تو

آیــات قــــرآن گـــوهـــر دُرج دهـــانـت

در هـر نـفـس یک بـحـر اسـرار نهـانـت

آثـار تـو در کــلّ ادیـان مـی درخـشـد            اوصاف تو در متن قرآن می درخشد

ایـمـان تو در قـلـب انسان می درخشد            در هر کلامت یک جهان جان می درخشد

هر جا حدیث از لــعل لبـهـایت درخـشید

چـون آیـۀ قـرآن بـه دلـهـا نــور بـخـشیـد

مهر تو در سیـنه رجـاء واثـق ماست            حکم تو حکم ذات پـاک خـالق ماست

شخصیّـتی چون تو امام ناطق ماست            عالم پُر از انـوار قال الصّادق ماست

دانـشـوران دهــر مــرهــون و اسـیــرت

نـور بـصـیـرت یـافـتـنـد از بـو بصیـرت

علم است نور و مطلعـش تنها شمایید            این گـوهـر رخـشنـده را دریا شمایید

قـرآن شما، عـترت شما، مـولا شمایید            بـالله زبـان خــالـق یـکـتــا شـمــایـیـد

این است و نبود غیر از این قرآن گواه است

طاعـت بـدون مـهـرتـان کـوه گـنـاه است

قرآن که میزان است میزانش شمایید            تأویل و متن و نور و برهانش شمایید

گـلـهـای سـرسـبـزش گـلستان شمایید            در سیـنه فـریـاد خـروشـانـش شمایـید

احــمـد کـه عـالــم را فــروغ وحــی داده

قــرآن و عــتـرت را کـنــار هــم نـهــاده

ما گنج عرفان آنچه داریم از تو داریم            ما نـور ایمان آنچه داریم از تو داریم

در کـلّ قـرآن آنچه داریم از تو داریم            پیـدا و پنهـان آنچه داریـم از تو داریم

تنـظـیـم با گـفـتـار تو روز و شب ماست

این خطّ ما، این دین ما، این مذهب ماست

هر کس ندارد مـهـر تو ایـمـان ندارد            اعمال او چون جسم بی جان جان ندارد

ور حـافـظ قــرآن بـود قــرآن نــدارد            جـز مـکـتـب تو جـابـر حـیّـان نـدارد

بگـذشتـه از دور تو بیـش از یک هـزار

دنـیـا نـدیـده چـون مفـضّـل، چون زُراره

ای علم و دانش بر نفس های تو مشتاق            ای از هـشامت طاقـت اهل ستم طاق

ای مـؤمن طاق تو بین مؤمنـین طاق            ای کوثر و تطهیر را ممدوح و مصداق

بو حمزه برگ لالـه ای از گـلـشن توست

فضل مفضّل خوشه ای از خـرمن توست

هارون مکّی رفت با حکم تو در نار            افکند خود را در تنور، از شوق دلدار

گردید بر آن سالـک پـیـوستـه بـیـدار            دامـان آتـش خـوبــتــر از دامـن یــار

آتـش کـجـا جـسـم عــزیـزی را بـسـوزد

کــز جــان او نــور ولایـت بــر فــروزد

ای چشم بد از عارض نورانیت دور            چون شد که دیدی ظلم ها از جور منصور

ابن ربـیعـت هـمـره خود برد با زور            آزار داد و گـفـت الـمـأمـورُ مـعــذور

در قـصـر منـصـورِ ستـمگـر رو نهـادی

او بـر سـر تـخـت و تـو بـر پـا ایستـادی

ای انـبـیـا را مـیـوۀ عـرفـان ز بـاغت            ماییم و اشک و سوز و آه و درد و داغت

از دور زوّار مــزار بــی چــراغــت            گـیـریـم از تـاریـکـی شبـهـا سـراغت

میثم به سـوز دل چـراغ تـربـت تو است

منظومه اش شرح کتاب غـربت تو است

دل آرامی که گر از دل برآید بر زبان نامش            به جسم مرده بخشد جان حدیث لعل بستانش

دلیل عید مشتاقان مه روی دل افروزش            بدیل شام مهجوران سر زلف سیه فامش

هلال ماه نیکـویی؛ خـم ابروی دلجویش            کـمال بدر دلجـویی مه روی دل آرامش

به چشم جان جمال یوسف صدیق دیدارش            به گوش دل کلام عیسی جان بخش پیغامش

هلالی گشته تیر قامتم از بـدر سیـمایش            طلایی گشته رنگ عارضم از سیم اندامش

مهی کز آستین ریزد هزاران ماه و خورشیدش            شبی کز آستان خیزد دو صد کیوان به همراهش

کمال قدرت داور، جـمال شرع پیـغـمبر            جلال مذهب جعفـر ز استحکام احکامش

به خاتم سرّما اوحی هویدا شد زتاییدش            به آدم عَلَّمُ الاسما رسید از وحی و الهامش

صحایف از الف تا یا همه اوصاف اجلالش            زبان ماسوی گویا همه در وصف اکرامش

ز آدم تا به خـاتم، انـبـیا در بند ایـمانـش            زاول تا به آخـر اولـیا در قـید اسلامـش

فلک با اینهمه رفعت غبار خاک درگاهش            ملک با آنهمه شوکت غلام خیل خدّامش

زفرش بارگاهش عرش اعظم برده تا بوئی            چو کرسی کرده تعظیمی به خاک از بهر اعظامش

تراب تربتش خاکی که بوی مشک آثارش            فروغ مرقدش نوری که انوار است اجرامش

چو خـتم الانبیا دل مهـبط آیـات قـرآنـش            چو شاه اولیا جان مرکز اسرار اعلامش

اگر در عرصۀ محشر از او اسمی برد شیطان            خـدای عـالم و آدم ببـخـشد جـمله آثامش

شکیب از جان بود شایق به مدح حضرت صادق            بدین فن گر شود فائق برآید بی سخن کامش

جادۀ حـیـرت بسی پُـر پـیچ بود            لطف ساقی بود و باقی هیچ بود

مـکــه زیـر سـایـۀ خـنّـاس بـود            شیـعـه در بـنـد بـنـی عـباس بود

حضرت صادق اگر ساقـی نبود            یک نشان از شیعه گی باقی نبود

فـقـه، شمشیـر امام صادق است            هر که بی شمشیر شد نالایق است

فای فیض و قاف قرب و های هو            مـی‌دهـد بـر اهـل تـقـوی آبــرو

ساقی امشب باده در دف می‌کند            هـستی ما را مـضاعـف می‌کـند

بــادۀ مـا بــادۀ انـگــور نـیـسـت            شـهـد ما در لانۀ زنـبـور نیست

بـادۀ ما شهد عـلـم احـمدی است            حضرت صادق سقا سرمدی است

چون از افـق برآید انـوار صبح صادق            در پاى سبزه بنـشین با هـمدمى موافـق

شد مـوسم بهاران پُـر لاله كـوهـساران            بستان پُر از ریاحین صحرا پُر از شقایق

بلبل كه در غـم گـل مى كرد بى قرارى            شكر خدا كه معـشوق آمد به كام عاشق

یك سو نشسته خسرو در بزمگاه شیرین            یك سو نهاده عُـذرا سر در كـنار وامق

ابـر بهـار گـسترد دیـباى سبـز در بـاغ            باد از شكـوفـه افكـند بر روى آب قایق

بر آستان معـشوق تسلیـم شو كه آن جا            صاحب دلان نهـادنـد پـا بر سر عـلایق

زد بلبل سحرخـیـز فـریاد شور انگـیـز            كاى مست خواب غفلت و اى بندۀ منافق

شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناى معبود            شد گـاه آن كه نالـند در پـیـشگاه خـالق

از بـوستان احمد بگـذر كه بلبـل آن جا            بر شاخ گل سراید وصف جمال صادق

نـور جـمال صادق چون از افـق برآمد            شد صبح عالم آراش بر شام تـیره فایق

از شرق و غرب بگذشت نور فضایل او            چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پیكـر فـضایل، جـان گـوهـر معـانى            دل منـبـع عـنایـات رخ مطلـع شـوارق

همچون صدف ز دریا دُرهاى حكمت اندوخت            چون گوهر وجودش شایسته بود و لایق

بر پـایـۀ كـمـالش محـكم اساس توحـیـد            از پـرتـو جـمـالـش روشن دل خـلایـق

خورشید برج ایمان، شمشاد باغ امكان            گـنجـینۀ كـمالات، سرچـشـمـۀ حـقـایـق

هـادى شوند یكـسر گر لحظه اى بـتـابـد            نـور هـدایـت او بـر جـسـم هـاى عـایـق

بر لوح سیـنـۀ اوست آیـات حق هـویـدا            وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق

افكـار تابـنـاكـش روشن تر از كـواكب            انـدیشه هاى پـاكش خـرّم تر از حـدایـق

آییـن جعـفـرى را بگـزین كه دردمندان            درمان خویش جویند از این طبیب حاذق

شاها « رسا» ندارد جـز اشتـیـاق رویت            بنماى رخ كه خلقى است بر دیدن تو شایق

در عرصه قیامت دست از تو برنداریم            كاندر شفاعت توست ما را رجاى واثق

خوش آن زمانه که تو صبح صادقش بودی            نـگــاهـبــان نــگــاه دقــایــقــش بــودی

خوش آن هوا که حضور تو را تنفّس کرد            به آن دهان که تو تسبیح ناطقـش بودی

خوش آن زمین که عبور تو را به بوسه نشست            تـویی که رازگـشـای حـقـایـقـش بـودی

خوش آن قلم که به شاگردی تو قد خم کرد            تویی که جـوهرۀ عشق خـالـقـش بودی

خوشا شهادت سرخی که چشم در راهش            خوشا سـلالـۀ سبـزی که لایـقـش بودی

هنوز شش گل ازین باغ مانده تا نرگس            گـل شـشـم گـل پرپـر شـقـایـقـش بودی

هنوز روشنی مذهب از درخشش توست            که آفـتاب پس از صبح صادقـش بودی

سلام ای گـل خاتم الـمـرسلـین            مصفـا شده از تو عـرش برین

بهـشـت خــدا جـلــوۀ روی تـو            شـب عـارفـان چـلـۀ مـوی تـو

شكـفـتـه ز چشمت گـل رازقی            ولای تـو سـرلـوحـۀ عـاشـقـی

شبـسـتـان قـلب تو خُـلـد بـرین            رواق نـگـاه تو حـشـر آفـریـن

مسیحـای صدهـا مسیـحا تویی            چـراغ شب تـار مـوسی تـویی

به گـرد سرت ای مه دلـنـشین            پرد روز و شب روح روح الامین

شكافـد به اعجـاز تو رود نیـل            دهـد آب پای تو صد سلـسبـیل

چه شعری؟ چه مدحی بخوانم؟ بگو            كه بـا آن نـریــزد مــرا آبــرو

نوشتم كه چون جزر و مد همچو موج            بگویم ز اوصاف تو فوج فوج

تو بر كـشـتی عـلـم‌ها لـنـگری            ز هر راستگو در دو عالم سری

تو ممدوح بارانی از جنس نور            زلالی چنان چشمه‌ای در بلور

تو ترتیل احساسی از لحن عشق            تو دیباچۀ یاسی از صحن عشق

چنان شمعـم از نور تو نـاطـقم            قـبـولم کـنی عـاشـقـی صـادقـم

كـبـوتـر شدم تا زنـم بـال و پر            شـبـی كه شدم با دلم هـمـسفـر

شكـفـتم ز آهت كه دركـم كـنی            كمی مرز احـساس را كم كنی

تو تصویر دردی به قاب سكوت            كه از داغ تو رفته تاب سكوت

الا ای گـل گــلـشـن عـالـمـیـن            تو را می‌شناسم به عشق حسین

شنیدم كه در شور و شین بوده‌ای            عـزادار جدّت حـسین بـوده‌ای

تو گفتی به عشاق خود تا خداست            كه قبر حسیـنی قـلوب شماست

من از نسل خـونم دوایـم تویی            بـقـیعـم تـویی، كـربـلایـم تویی

دل از دست دادم كه مستت شوم            گـدا زاده‌ای پـیـش دستت شوم

مرا حكم شب سـوزیم می‌دهند            در خـانـه‌ات روزیـم می‌دهـنـد

چه خوبست من را هلاكم كنند            حـوالـی كـوی تو خـاكـم كنـنـد

بقـیـع تو از كعـبـه پر شـورتر            حریمت كمی از جـنان دورتر

ای صداقت سجده آورده به خاک پای تو           صدق در گفتار و در کردار و در سیمای تو

فضل و دانش ذره‌ای در پیش خورشید کمال           عقل و ایمان سایه‌ای از قامت رعنای تو

هرچه گیرد اوج فضل و دانش و علم و کمال           کرسی تـدریس باشد تا قـیـامت جای تو

کوه طاعت بی ولایت کمتر است از پّرِ کاه           نامۀ اعمال مردود است، بی امضای تو

فضل و توحید و کمال و منطق و علم و اصول           زنده‌تر هر روز از گفتار روح‌افـزای تو

هست چون ذات خـداوند تعـالی بی‌مثـل           در کـمـال بـنـدگـی شخـصیت والای تو

کعبۀ جان هستی و پیـراهن انـوار حـق           چون لباس کعبه زیبد بر قـد و بالای تو

بو بصیر و جابر و حمران و هارون و هشام           قطره‌های کوچکی هستند در دریـای تو

با وجود آن که چون خورشید می‌تابی به دل           همچنان مجـهـول مانده قـدر نـاپیدای تو

آید از هـارون مکّیِ تو اعـجـاز خـلـیـل           ای خـلـیـل الله از آغـاز، رهـپـیـمـای تو

تا قیامت هر چه گل می‌روید از بستان وحی           بر روی هر برگ آن نقشی است از سیمای تو

چشمۀ عرفان تویی، عرفان ز فیضت چشمه‌ای           معنی ایمان تویی، ایـمان بوَد معـنای تو

مهر هر پروندۀ طاعت همان مُهر شماست           حق‌پرستی بت‌پرستی می‌شود منهای تو

آفرینش تشنۀ عـلم است و می‌بـینم مـدام           کوثر دانش سرازیر است از صهبای تو

نخل سبز نهضت سرخ حسینی میوه داد           از زلال دانـش و از منـطـق گـویـای تو

در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا           لحظه‌ها بودند هر شب لیـلة الاحـیای تو

با چه جرأت دوزخی‌ها در سرایت ریختند           ای دل اهــل تــولا جـنـة الــمــاوای تـو

دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش           ریخت بین ره عرق از طلعت زیبای تو

با وجود آنکه عـمری سوختی و ساختی           آب شد از آتـش زهـر ستـم اعـضای تو

مرغ شب می‌نالد و می‌گوید از سوز جگر:           حیف مولا عاقـبت خـاموش شد آوای تو

کاش یک شب در دل تاریک شب‌های بقیع           می‌نهـادم رو به روی تـربت تـنهـای تو

مـاه شـوال الـمـکـرم را محـرم کـرده‌ای           ای مدینه کـربـلا در ماتم عـظـمـای تو!

آسمان هنگام دفن پیکرت با گریه گـفت           ای چراغ عرشیان در خاک نَبوَد جای تو

سوز تو از نظم میثم سر کشد بر آسمان           قـبر تـو یـادآور غم‌های جانـفـرسای تـو

آنان كه شـكـوه در حـقـایـق دیـدند            گل را ورقی ز حُسن خالق دیـدند

پُـر نــورتـریـن سـتــارۀ دنـیــا را            در آیـــنــۀ امــام صــادق دیــدنــد

******************

جهـل بشر از دانش تو كـاسته شد            آئـیـنـه عـلـم از تـو پـیـراسـتـه شد

از گلشن وحی بس كه گُل پاشیدی            گـل زار عـلـوم از تـو آراستـه شد

******************

خواهی به حضور دوست لایق باشیم            باید که به راه عشق عـاشق باشیم

بـا پــیــروی از راه امـام صــادق            ای شیـعـه بیا مُحـب صادق بـاشیم